Dla firm
Wykorzystujemy praktyczne doświadczenia z zakresu zarządzania oraz wyniki badań naukowych.
Wiedza i innowacje w UE
Zachodnioeuropejscy interektualiści pod koniec lat 90. XX w. zdali sobie sprawę z tego, że Europa traci konkurencyjność w porównaniu do Stanów Zjednoczonych. Zaczęto poszukiwać przyczyn tego procesu i pomysłów na przezwyciężenie problemów. Przekonano polityków do zajęcia się tym problemem.
Odpowiedzią była agenda lizbońska z 2000 r., w której postawiono przed Unią ambitny cel: w ciągu 10 lat stać się najbardziej konkurencyjną gospodarką opartą na wiedzy na świecie. Strategię lizbońską przyjmowano na fali entuzjazmu wobec technologii teleinformatycznych. Akcentując gospodarkę opartą na wiedzy, zaniedbano kwestie instytucjonalne oraz innowacji nie tylko w dziedzinie informatyki.
Mimo fiaska strategii lizbońskiej – był to w końcu pierwszy tego typu dokument UE – wyciągnięto wnioski i wiosną 2005 r. odnowiono ją. Skoncentrowano się na wzroście gospodarczym i na jakości miejsc pracy. Zrozumiano, że nie sama wiedza jest kluczem do sukcesu – niezmiernie ważne są też innowacje.
Mimo tych zmian, w politykach UE i w konsekwencji – w politykach krajów członkowskich – popełnianych jest wiele błędów. Prowadzenie polityki innowacyjnej, naukowej, technicznej jest trudne a ich efektywność – ograniczona. Szczególnie dużym problemem jest przekonanie panujące wśród polityków, że rozwój w tych dziedzinach można wspieraćgłównie za pomogą środków publicznych. Wiele teorii ekonomicznych popartych badaniami empirycznymi (również naszego Instytutu) pokazują, że nie jest to właściwa droga.
Dla autorów
Publikujemy artykuły naukowe i książki z szeroko rozumianego zakresu ekonomii.
Transformacja do gospodarki wiedzy i innowacji
Polska znajduje się w ogonie krajów pod względem poziomu rozwoju gospodarczego w Europie. Kilka z najbiedniejszych regionów UE znajduje się w naszym kraju. Konkurencyjność polskiej gospodarki – choć się poprawia – nadal jest niska; emigracja jest nadal wysoka, bezrobocie – wciąż jedno z wyższych w UE, bariery dla przedsiębiorców – również.
Od kilku lat nie są dokonywane większe reformy strukturalne, w tym obejmujące przechodzenie do pełniejszej gospodarki rynkowej. Tymczasem, bardziej rozwinięte kraje rozpoczęły już kilkanaście lat temu nową transformację – do gospodarki wiedzy i innowacji. Natrafiły bowiem na bariery cywilizacyjne rozwoju, których nie można inaczej rozwiązać niż przez działalność innowacyjną podbudowaną odpowiednio zaawansowaną wiedzą. Określa się je mianem „pułapki średniego dochodu”.
Wyzwania dla Polski
Polska – na swoim obecnym etapie rozwoju – stoi przed dwoma wyzwaniami:
- dokończeniem transformacji do gospodarki rynkowej oraz
- rozpoczęciem transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji.
Naszym marzeniem jest, by wzrost gospodarczy sięgał 10% rocznie i to nie przez rok czy dwa, ale dekadę. Jest to możliwe, m.in. dzięki reformom instytucjonalnym, a także dzieki wiedzy i innowacjom. Dlatego powstał Instytut Wiedzy i Innowacji: by wspomóc przygotowanie Polski do transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji, poprzez wsparcie eksperckie tego procesu. By uświadomić politykom i społeczeństwu rzeczy, o których często się na co dzień nie pamięta:
- o potrzebach następnych pokoleń,
- o możliwości przyspieszenia tempa wzrostu gospodarczego do 7% czy nawet 10% rocznie w perspektywie kilku(nastu) nawet lat.
To powinno być głównym celem polityki gospodarczej rządów naszego kraju. Nie kontynuowanie bieżących sporów politycznych, czy rozliczanie przeszłości, ale szerokie – na wzór Irlandii – porozumienie społeczne i polityczne wokół paradygmatów przyszłości kraju, a następnie jego konsekwentne realizowanie. To jest nam wszystkim potrzebne – i naszym dzieciom.
Realizacja wyzwań
Chęć korzystania ze środków unijnych oznaczała konieczność akceptacji celów lizbońskich. Dlatego też powstały dwa wieloletnie programy: „Kapitał Ludzki” i „Innowacyjna Gospodarka”. Jednakże, mimo wyrażanych przez nas obaw w czasie konsultacji społecznych czy wczesnych ewaluacji tych programów, że nie da się zbudować gospodarki wiedzy i innowacji tylko za pomocą środków publicznych, politycy i urzędnicy wybrali łatwiejszą drogę. Nie dokonali reform strukturalnych, by spotęgować efekty wielu miliardów euro wydanych na „wiedzę i innowacje”. Efektywność wydatkowania środków, tak jak to przewidywała teoria, z perspektywy czasu musiała okazać się niewielka.
Wspieranie rozwoju kraju, znaczące przyśpieszenie jego rozwoju, dokonywanie cudów gospodarczych – są niezmiernie trudne. Wymaga to silnego przywództwa politycznego, porozumienia społecznego i politycznego, ale też mądrości na różnych szczeblach. Długookresowy rozwój jest ważny, ale politykom – często zaaferowanym bieżącymi potrzebami – trzeba stale o tym przypominać. To jest zadanie ekspertów – również z naszego Instytutu.
By nie wpaść w pułapkę średniego dochodu, Polska musi zaktywizować politykę prorozwojową. W wyniku wielu publikacji eksperckich w ostatnich latach, zaczyna się zmieniać świadomość opinii publicznej w zakresie potrzeby wspierania innowacyjności. Ale wsparcie ze strony polityków gospodarczych jest wciąż zbyt słabe.
Obiecujące były zapowiedzi premiera Jarosława Kaczyńskiego dotyczące budowy gospodarki wiedzy wyrażone w jego expose. Część z wymienionych tam, prorozwojowych idei była później realizowana (choć nie koniecznie przez rząd czy z jego woli). Szczytne były zapewnienia kolejnego premiera – Donalda Tuska. Jednakże realia polityczne zablokowały większe reformy. I to w sytuacji światowego kryzysu finansowego, o którym Prezes Instytutu ostrzegał na łamach ogólnopolskich gazet jeszcze latem 2007 r. – długo na rok przed upadkiem banku Lehman Brothers.
Potrzeba zmian
„A crisis is a terrible thing to waste” – powiedział w 2004 r. główny bohater przetłumaczonej przez Instytutu książki „Wiedza i bogactwo narodów” prof. Paul Romer, jeden z najwybitniejszych w historii ekonomistów z zakresu wzrostu gospodarczego. Jednakże dotychczasowe elity polityczne nie wykorzystały wielkiego kryzysu finansowego, jako okazji do dokonania znaczących zmian w polskiej gospodarce.
Mimo sukcesów Polski w postaci łagodnego przejścia przez kryzys, mimo tego, że w ostatnich latach wzrost gospodarczy Polski był jednym z najwyższych w Europie, aspiracje naszego społeczeństwa są większe. Zaczęto rozumieć, że powstrzymywanie się od głębszych reform nie jest właściwe, że nie zahamuje to emigracji i nie stworzy wystarczająco dobrych perspektyw dla rozwoju (w naszym kraju) młodszemu pokoleniu Polaków. Wyrazem spadku zaufania do elit rządzących były np. wyniki pierwszej tury wyborów na prezydenta RP w 2015 r.
Mimo, że minęło prawie 10 lat od powstania Instytutu Wiedzy i Innowacji,
nadal zatem czekamy na konkretne, dalej idące reformy, zmierzające do rozpoczęcia
transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji.
Dla bibliotek i czytelników
Nasze publikacje można zakupić u nas lub przez pośredników.
Transformacja do gospodarki wiedzy i innowacji
Polska znajduje się w ogonie krajów pod względem poziomu rozwoju gospodarczego w Europie. Kilka z najbiedniejszych regionów UE znajduje się w naszym kraju. Konkurencyjność polskiej gospodarki – choć się poprawia – nadal jest niska; emigracja jest nadal wysoka, bezrobocie – wciąż jedno z wyższych w UE, bariery dla przedsiębiorców – również.
Od kilku lat nie są dokonywane większe reformy strukturalne, w tym obejmujące przechodzenie do pełniejszej gospodarki rynkowej. Tymczasem, bardziej rozwinięte kraje rozpoczęły już kilkanaście lat temu nową transformację – do gospodarki wiedzy i innowacji. Natrafiły bowiem na bariery cywilizacyjne rozwoju, których nie można inaczej rozwiązać niż przez działalność innowacyjną podbudowaną odpowiednio zaawansowaną wiedzą. Określa się je mianem „pułapki średniego dochodu”.
Wyzwania dla Polski
Polska – na swoim obecnym etapie rozwoju – stoi przed dwoma wyzwaniami:
- dokończeniem transformacji do gospodarki rynkowej oraz
- rozpoczęciem transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji.
Naszym marzeniem jest, by wzrost gospodarczy sięgał 10% rocznie i to nie przez rok czy dwa, ale dekadę. Jest to możliwe, m.in. dzięki reformom instytucjonalnym, a także dzieki wiedzy i innowacjom. Dlatego powstał Instytut Wiedzy i Innowacji: by wspomóc przygotowanie Polski do transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji, poprzez wsparcie eksperckie tego procesu. By uświadomić politykom i społeczeństwu rzeczy, o których często się na co dzień nie pamięta:
- o potrzebach następnych pokoleń,
- o możliwości przyspieszenia tempa wzrostu gospodarczego do 7% czy nawet 10% rocznie w perspektywie kilku(nastu) nawet lat.
To powinno być głównym celem polityki gospodarczej rządów naszego kraju. Nie kontynuowanie bieżących sporów politycznych, czy rozliczanie przeszłości, ale szerokie – na wzór Irlandii – porozumienie społeczne i polityczne wokół paradygmatów przyszłości kraju, a następnie jego konsekwentne realizowanie. To jest nam wszystkim potrzebne – i naszym dzieciom.
Realizacja wyzwań
Chęć korzystania ze środków unijnych oznaczała konieczność akceptacji celów lizbońskich. Dlatego też powstały dwa wieloletnie programy: „Kapitał Ludzki” i „Innowacyjna Gospodarka”. Jednakże, mimo wyrażanych przez nas obaw w czasie konsultacji społecznych czy wczesnych ewaluacji tych programów, że nie da się zbudować gospodarki wiedzy i innowacji tylko za pomocą środków publicznych, politycy i urzędnicy wybrali łatwiejszą drogę. Nie dokonali reform strukturalnych, by spotęgować efekty wielu miliardów euro wydanych na „wiedzę i innowacje”. Efektywność wydatkowania środków, tak jak to przewidywała teoria, z perspektywy czasu musiała okazać się niewielka.
Wspieranie rozwoju kraju, znaczące przyśpieszenie jego rozwoju, dokonywanie cudów gospodarczych – są niezmiernie trudne. Wymaga to silnego przywództwa politycznego, porozumienia społecznego i politycznego, ale też mądrości na różnych szczeblach. Długookresowy rozwój jest ważny, ale politykom – często zaaferowanym bieżącymi potrzebami – trzeba stale o tym przypominać. To jest zadanie ekspertów – również z naszego Instytutu.
By nie wpaść w pułapkę średniego dochodu, Polska musi zaktywizować politykę prorozwojową. W wyniku wielu publikacji eksperckich w ostatnich latach, zaczyna się zmieniać świadomość opinii publicznej w zakresie potrzeby wspierania innowacyjności. Ale wsparcie ze strony polityków gospodarczych jest wciąż zbyt słabe.
Obiecujące były zapowiedzi premiera Jarosława Kaczyńskiego dotyczące budowy gospodarki wiedzy wyrażone w jego expose. Część z wymienionych tam, prorozwojowych idei była później realizowana (choć nie koniecznie przez rząd czy z jego woli). Szczytne były zapewnienia kolejnego premiera – Donalda Tuska. Jednakże realia polityczne zablokowały większe reformy. I to w sytuacji światowego kryzysu finansowego, o którym Prezes Instytutu ostrzegał na łamach ogólnopolskich gazet jeszcze latem 2007 r. – długo na rok przed upadkiem banku Lehman Brothers.
Potrzeba zmian
„A crisis is a terrible thing to waste” – powiedział w 2004 r. główny bohater przetłumaczonej przez Instytutu książki „Wiedza i bogactwo narodów” prof. Paul Romer, jeden z najwybitniejszych w historii ekonomistów z zakresu wzrostu gospodarczego. Jednakże dotychczasowe elity polityczne nie wykorzystały wielkiego kryzysu finansowego, jako okazji do dokonania znaczących zmian w polskiej gospodarce.
Mimo sukcesów Polski w postaci łagodnego przejścia przez kryzys, mimo tego, że w ostatnich latach wzrost gospodarczy Polski był jednym z najwyższych w Europie, aspiracje naszego społeczeństwa są większe. Zaczęto rozumieć, że powstrzymywanie się od głębszych reform nie jest właściwe, że nie zahamuje to emigracji i nie stworzy wystarczająco dobrych perspektyw dla rozwoju (w naszym kraju) młodszemu pokoleniu Polaków. Wyrazem spadku zaufania do elit rządzących były np. wyniki pierwszej tury wyborów na prezydenta RP w 2015 r.
Mimo, że minęło prawie 10 lat od powstania Instytutu Wiedzy i Innowacji,
nadal zatem czekamy na konkretne, dalej idące reformy, zmierzające do rozpoczęcia
transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji.
Dla instytutów
Realizujemy badania zlecane również przez inne instytuty badawcze: państwowe i prywatne.
Transformacja do gospodarki wiedzy i innowacji
Polska znajduje się w ogonie krajów pod względem poziomu rozwoju gospodarczego w Europie. Kilka z najbiedniejszych regionów UE znajduje się w naszym kraju. Konkurencyjność polskiej gospodarki – choć się poprawia – nadal jest niska; emigracja jest nadal wysoka, bezrobocie – wciąż jedno z wyższych w UE, bariery dla przedsiębiorców – również.
Od kilku lat nie są dokonywane większe reformy strukturalne, w tym obejmujące przechodzenie do pełniejszej gospodarki rynkowej. Tymczasem, bardziej rozwinięte kraje rozpoczęły już kilkanaście lat temu nową transformację – do gospodarki wiedzy i innowacji. Natrafiły bowiem na bariery cywilizacyjne rozwoju, których nie można inaczej rozwiązać niż przez działalność innowacyjną podbudowaną odpowiednio zaawansowaną wiedzą. Określa się je mianem „pułapki średniego dochodu”.
Wyzwania dla Polski
Polska – na swoim obecnym etapie rozwoju – stoi przed dwoma wyzwaniami:
- dokończeniem transformacji do gospodarki rynkowej oraz
- rozpoczęciem transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji.
Naszym marzeniem jest, by wzrost gospodarczy sięgał 10% rocznie i to nie przez rok czy dwa, ale dekadę. Jest to możliwe, m.in. dzięki reformom instytucjonalnym, a także dzieki wiedzy i innowacjom. Dlatego powstał Instytut Wiedzy i Innowacji: by wspomóc przygotowanie Polski do transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji, poprzez wsparcie eksperckie tego procesu. By uświadomić politykom i społeczeństwu rzeczy, o których często się na co dzień nie pamięta:
- o potrzebach następnych pokoleń,
- o możliwości przyspieszenia tempa wzrostu gospodarczego do 7% czy nawet 10% rocznie w perspektywie kilku(nastu) nawet lat.
To powinno być głównym celem polityki gospodarczej rządów naszego kraju. Nie kontynuowanie bieżących sporów politycznych, czy rozliczanie przeszłości, ale szerokie – na wzór Irlandii – porozumienie społeczne i polityczne wokół paradygmatów przyszłości kraju, a następnie jego konsekwentne realizowanie. To jest nam wszystkim potrzebne – i naszym dzieciom.
Realizacja wyzwań
Chęć korzystania ze środków unijnych oznaczała konieczność akceptacji celów lizbońskich. Dlatego też powstały dwa wieloletnie programy: „Kapitał Ludzki” i „Innowacyjna Gospodarka”. Jednakże, mimo wyrażanych przez nas obaw w czasie konsultacji społecznych czy wczesnych ewaluacji tych programów, że nie da się zbudować gospodarki wiedzy i innowacji tylko za pomocą środków publicznych, politycy i urzędnicy wybrali łatwiejszą drogę. Nie dokonali reform strukturalnych, by spotęgować efekty wielu miliardów euro wydanych na „wiedzę i innowacje”. Efektywność wydatkowania środków, tak jak to przewidywała teoria, z perspektywy czasu musiała okazać się niewielka.
Wspieranie rozwoju kraju, znaczące przyśpieszenie jego rozwoju, dokonywanie cudów gospodarczych – są niezmiernie trudne. Wymaga to silnego przywództwa politycznego, porozumienia społecznego i politycznego, ale też mądrości na różnych szczeblach. Długookresowy rozwój jest ważny, ale politykom – często zaaferowanym bieżącymi potrzebami – trzeba stale o tym przypominać. To jest zadanie ekspertów – również z naszego Instytutu.
By nie wpaść w pułapkę średniego dochodu, Polska musi zaktywizować politykę prorozwojową. W wyniku wielu publikacji eksperckich w ostatnich latach, zaczyna się zmieniać świadomość opinii publicznej w zakresie potrzeby wspierania innowacyjności. Ale wsparcie ze strony polityków gospodarczych jest wciąż zbyt słabe.
Obiecujące były zapowiedzi premiera Jarosława Kaczyńskiego dotyczące budowy gospodarki wiedzy wyrażone w jego expose. Część z wymienionych tam, prorozwojowych idei była później realizowana (choć nie koniecznie przez rząd czy z jego woli). Szczytne były zapewnienia kolejnego premiera – Donalda Tuska. Jednakże realia polityczne zablokowały większe reformy. I to w sytuacji światowego kryzysu finansowego, o którym Prezes Instytutu ostrzegał na łamach ogólnopolskich gazet jeszcze latem 2007 r. – długo na rok przed upadkiem banku Lehman Brothers.
Potrzeba zmian
„A crisis is a terrible thing to waste” – powiedział w 2004 r. główny bohater przetłumaczonej przez Instytutu książki „Wiedza i bogactwo narodów” prof. Paul Romer, jeden z najwybitniejszych w historii ekonomistów z zakresu wzrostu gospodarczego. Jednakże dotychczasowe elity polityczne nie wykorzystały wielkiego kryzysu finansowego, jako okazji do dokonania znaczących zmian w polskiej gospodarce.
Mimo sukcesów Polski w postaci łagodnego przejścia przez kryzys, mimo tego, że w ostatnich latach wzrost gospodarczy Polski był jednym z najwyższych w Europie, aspiracje naszego społeczeństwa są większe. Zaczęto rozumieć, że powstrzymywanie się od głębszych reform nie jest właściwe, że nie zahamuje to emigracji i nie stworzy wystarczająco dobrych perspektyw dla rozwoju (w naszym kraju) młodszemu pokoleniu Polaków. Wyrazem spadku zaufania do elit rządzących były np. wyniki pierwszej tury wyborów na prezydenta RP w 2015 r.
Mimo, że minęło prawie 10 lat od powstania Instytutu Wiedzy i Innowacji,
nadal zatem czekamy na konkretne, dalej idące reformy, zmierzające do rozpoczęcia
transformacji do gospodarki wiedzy i innowacji.
Dla urzędów
Dostarczamy wiedzy eksperckiej urzędom centralnym i regionalnym.
MISJA INSTYTUTU: DOPROWADZENIE DO SZYBKIEGO ROZWOJU
SPOŁECZNO-GOSPODARCZEGO POLSKI.
CEL INSTYTUTU: PROMOWANIE I WSPOMAGANIE ROZWOJU SPOŁECZNO-GOSPODARCZEGO OPARTEGO NA WIEDZY I INNOWACJACH POPRZEZ DZIAŁALNOŚĆ OPINIOTWÓRCZĄ, WYDAWNICZĄ, NAUKOWO-BADAWCZĄ, EDUKACYJNĄ I EKSPERCKĄ.
Dla naukowców
Pomagamy w komercjalizacji wyników prac naukowych.
Początki Instytutu sięgają 2001 r., kiedy to przy Szkole Głównej Handlowej w Warszawie powstał Instytut Wiedzy (IW). Jego współzałożycielem i pierwszym prezesem był dr Krzysztof Piech. Instytut Wiedzy zorganizował kilka ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji oraz seminariów; wydanych zostało również kilka książek (w tym w języku angielskim). Działalność ta była wspierana finansowo przez PARP, NBP, IVF, UKIE. Instytut współdziałał z Polskim Towarzystwem Ekonomicznym, Business Centre Club, uczelniami wyższymi w kraju i za granicą.
Jest wiele jednostek, posiadających w nazwie słowo „instytut”. Słowo to oznacza jednostkę (samodzielną lub zależną, np. w ramach uczelni wyższej), która prowadzi działalność naukową (i czasami – dydaktyczną), publikującą wyniki swoich badań. Wiele z „instytutów” powstałych w ostatnich latach jest rzeczywiście „instytutami” tylko z nazwy, w praktyce nie będąc zaangażowanymi w jakiekolwiek zadania naukowe.
Instytut Wiedzy i Innowacji jest samodzielną jednostką prowadzącą działalność naukową (a także w edukacyjną czy publikacyjną). Nasze badania koncentrują się wokół następujących zagadnień:
- budowanie gospodarki wiedzy oraz wzmacnianie innowacyjności gospodarczej,
- rozwój gospodarczy, szczególnie Polski w kontekście tzw. nowych czynników wzrostu – wiedzy i innowacji,
- prognozowanie makroekonomiczne i koniunktura gospodarcza,
- konkurencyjność gospodarcza, oczywiście w kontekście „wiedzy i innowacji”,
- efektywność wykorzystywania funduszy unijnych w Polsce,
- zagadnienia polityki gospodarczej: analiza, ocena, rekomendacje.
Instytut realizuje swoje cele statutowe m.in. poprzez organizację konferencji i seminariów.
Naszym głównym przedsięwzięciem są konferencje z cyklu „wiedza i innowacje” (zob. menu), organizowane wspólnie ze Szkołą Główną Handlową w Warszawie i Uniwersytetem Jagiellońskim. Dotychczas odbyły trzy konferencje z tego cyklu. Przygotowujemy się do organizacji kolejnych.
Zarząd Instytutu organizował ponadto następujące konferencje:
- 2003: The Knowledge-Based Economy in Central and East European Countries: Exploring the New Policy and Research Agenda, Londyn
- 2001-2002: współorganizacja dwóch edycji European Economic Congress ‚Opportunities of Change’
- 2001-2002: koordynacja serii konferencji międzynarodowych w Bratysławie, Budapeszcie, Pradze i Warszawie, w ramach projektu „Visegrad Seminars on Economic Policy”, współfinansowanego przez Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki.
- od 2000 r.: koordynacja lub współorganizacja serii Konferencji Naukowych Młodych Ekonomistów w Warszawie, Szczecinie, Poznaniu, Krakowie, Trójmieście.
- od 1996 r.: współorganizacja kilku ogólnopolskich konferencji naukowych z zakresu polityki gospodarczej.
Okazyjnie, współorganizujemy również seminaria naukowe. O ile w konferencjach bierze udział ok. 100 osób, to w seminariach – ok. 30-40.
Dla startupowców
Wspieramy startupowców (mentoring, fundusze).
Początki Instytutu sięgają 2001 r., kiedy to przy Szkole Głównej Handlowej w Warszawie powstał Instytut Wiedzy (IW). Jego współzałożycielem i pierwszym prezesem był dr Krzysztof Piech. Instytut Wiedzy zorganizował kilka ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji oraz seminariów; wydanych zostało również kilka książek (w tym w języku angielskim). Działalność ta była wspierana finansowo przez PARP, NBP, IVF, UKIE. Instytut współdziałał z Polskim Towarzystwem Ekonomicznym, Business Centre Club, uczelniami wyższymi w kraju i za granicą.
Jest wiele jednostek, posiadających w nazwie słowo „instytut”. Słowo to oznacza jednostkę (samodzielną lub zależną, np. w ramach uczelni wyższej), która prowadzi działalność naukową (i czasami – dydaktyczną), publikującą wyniki swoich badań. Wiele z „instytutów” powstałych w ostatnich latach jest rzeczywiście „instytutami” tylko z nazwy, w praktyce nie będąc zaangażowanymi w jakiekolwiek zadania naukowe.
Instytut Wiedzy i Innowacji jest samodzielną jednostką prowadzącą działalność naukową (a także w edukacyjną czy publikacyjną). Nasze badania koncentrują się wokół następujących zagadnień:
- budowanie gospodarki wiedzy oraz wzmacnianie innowacyjności gospodarczej,
- rozwój gospodarczy, szczególnie Polski w kontekście tzw. nowych czynników wzrostu – wiedzy i innowacji,
- prognozowanie makroekonomiczne i koniunktura gospodarcza,
- konkurencyjność gospodarcza, oczywiście w kontekście „wiedzy i innowacji”,
- efektywność wykorzystywania funduszy unijnych w Polsce,
- zagadnienia polityki gospodarczej: analiza, ocena, rekomendacje.
Instytut realizuje swoje cele statutowe m.in. poprzez organizację konferencji i seminariów.
Naszym głównym przedsięwzięciem są konferencje z cyklu „wiedza i innowacje” (zob. menu), organizowane wspólnie ze Szkołą Główną Handlową w Warszawie i Uniwersytetem Jagiellońskim. Dotychczas odbyły trzy konferencje z tego cyklu. Przygotowujemy się do organizacji kolejnych.
Zarząd Instytutu organizował ponadto następujące konferencje:
- 2003: The Knowledge-Based Economy in Central and East European Countries: Exploring the New Policy and Research Agenda, Londyn
- 2001-2002: współorganizacja dwóch edycji European Economic Congress ‚Opportunities of Change’
- 2001-2002: koordynacja serii konferencji międzynarodowych w Bratysławie, Budapeszcie, Pradze i Warszawie, w ramach projektu „Visegrad Seminars on Economic Policy”, współfinansowanego przez Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki.
- od 2000 r.: koordynacja lub współorganizacja serii Konferencji Naukowych Młodych Ekonomistów w Warszawie, Szczecinie, Poznaniu, Krakowie, Trójmieście.
- od 1996 r.: współorganizacja kilku ogólnopolskich konferencji naukowych z zakresu polityki gospodarczej.
Okazyjnie, współorganizujemy również seminaria naukowe. O ile w konferencjach bierze udział ok. 100 osób, to w seminariach – ok. 30-40.
Dla partii politycznych
Doradzamy wszystkim, zainteresowanym rozwojem kraju partiom.
Początki Instytutu sięgają 2001 r., kiedy to przy Szkole Głównej Handlowej w Warszawie powstał Instytut Wiedzy (IW). Jego współzałożycielem i pierwszym prezesem był dr Krzysztof Piech. Instytut Wiedzy zorganizował kilka ogólnopolskich i międzynarodowych konferencji oraz seminariów; wydanych zostało również kilka książek (w tym w języku angielskim). Działalność ta była wspierana finansowo przez PARP, NBP, IVF, UKIE. Instytut współdziałał z Polskim Towarzystwem Ekonomicznym, Business Centre Club, uczelniami wyższymi w kraju i za granicą.
Jest wiele jednostek, posiadających w nazwie słowo „instytut”. Słowo to oznacza jednostkę (samodzielną lub zależną, np. w ramach uczelni wyższej), która prowadzi działalność naukową (i czasami – dydaktyczną), publikującą wyniki swoich badań. Wiele z „instytutów” powstałych w ostatnich latach jest rzeczywiście „instytutami” tylko z nazwy, w praktyce nie będąc zaangażowanymi w jakiekolwiek zadania naukowe.
Instytut Wiedzy i Innowacji jest samodzielną jednostką prowadzącą działalność naukową (a także w edukacyjną czy publikacyjną). Nasze badania koncentrują się wokół następujących zagadnień:
- budowanie gospodarki wiedzy oraz wzmacnianie innowacyjności gospodarczej,
- rozwój gospodarczy, szczególnie Polski w kontekście tzw. nowych czynników wzrostu – wiedzy i innowacji,
- prognozowanie makroekonomiczne i koniunktura gospodarcza,
- konkurencyjność gospodarcza, oczywiście w kontekście „wiedzy i innowacji”,
- efektywność wykorzystywania funduszy unijnych w Polsce,
- zagadnienia polityki gospodarczej: analiza, ocena, rekomendacje.
Instytut realizuje swoje cele statutowe m.in. poprzez organizację konferencji i seminariów.
Naszym głównym przedsięwzięciem są konferencje z cyklu „wiedza i innowacje” (zob. menu), organizowane wspólnie ze Szkołą Główną Handlową w Warszawie i Uniwersytetem Jagiellońskim. Dotychczas odbyły trzy konferencje z tego cyklu. Przygotowujemy się do organizacji kolejnych.
Zarząd Instytutu organizował ponadto następujące konferencje:
- 2003: The Knowledge-Based Economy in Central and East European Countries: Exploring the New Policy and Research Agenda, Londyn
- 2001-2002: współorganizacja dwóch edycji European Economic Congress ‚Opportunities of Change’
- 2001-2002: koordynacja serii konferencji międzynarodowych w Bratysławie, Budapeszcie, Pradze i Warszawie, w ramach projektu „Visegrad Seminars on Economic Policy”, współfinansowanego przez Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki.
- od 2000 r.: koordynacja lub współorganizacja serii Konferencji Naukowych Młodych Ekonomistów w Warszawie, Szczecinie, Poznaniu, Krakowie, Trójmieście.
- od 1996 r.: współorganizacja kilku ogólnopolskich konferencji naukowych z zakresu polityki gospodarczej.
Okazyjnie, współorganizujemy również seminaria naukowe. O ile w konferencjach bierze udział ok. 100 osób, to w seminariach – ok. 30-40.